Uśmiechnęłam się i zrobiło mi się lepiej.
-Dziękuję że umiesz mnie pocieszyć.-Powiedziałam i przytuliłam się do Severusa.Wątpliwość tylko budziła we mnie bolesna przeszłość.
-Mówiłam ci jak zgineła moja rodzina.Właśnie boję się że jestem za słaba i że nasze szczeniaki skończą tak jam moje rodzeństwo.-Powiedziałam z małym strachem w głosie.Severus patrzył się na mnie jak by chciał powiedzieć:
-Dasz sobie rade.
(Severus?)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz